Ładne rzeczy...

Antoś cały dzień wisi mi na cycu, jestem więc uziemiona na kanapie z bardzo ograniczonym zasobem ruchów (znaczy ja mam to ograniczenie, nie kanapa ;) ). I siedząc tak sobie całymi godzinami z nudów buszuję po internecie. Najpierw (i tu wcale nie z nudów) zaglądam na Wasze blogi, a jak już wejdę to czytam nie tylko Wasze posty, ale także komentarze, podglądam ulubione blogi... I w ten właśnie sposób zupełnie nieoczekiwanie trafiłam w cudowne miejsca... Blogi kobiet, które tworzą cudowne rzeczy: szyją, malują, szydełkują, robią zdjęcia, biżuterię, mozaikowe cuda i wiele innych wspaniałości... I przyznam, że trochę zazdroszczę... Nie talentu, nie czasu potrzebnego, by to zrobić... Zazdroszczę odwagi. Odwagi, by otworzyć swój sklepik, by z pasji uczynić sposób na życie... By nie doszukiwać się w każdej pracy minimalnych wad, które udowodnią, że to jeszcze nie jest profesjonalny wyrób... By zachwalać swoje dzieła, bo z pewnością są tego warte... Zazdroszczę, bo ja nie mam tej pewności, tej wiary w siebie. Nie mam odwagi, by pokazać swoje prace, a tym bardziej, by uznać, że są one tak dobre, że ktoś chciałby je mieć... I w ten oto sposób sama siebie ograniczam... Sama odbieram sobie szansę na robienie czegoś, co sprawia tyle radości...

 

Ps. Literki z pierwszego zdjęcia od podstaw wykonała moja siostra, która ma ten sam problem, co ja. Pudełeczko było prezentem, która zrobiłam metodą decoupage w prezencie dla Jej synka. Przedmiotów innych osób nie pokazuję, jako, że nie chcę łamać praw autorskich.