Please forgive me...

Być może nie jest łatwo powiedzieć "wybaczam".
Ja jednak nie lubię chować urazy.
Nie, jeśli chodzi o najbliższe mi osoby...

Tak więc postanowiłam wybaczyć.
Sądziłam, że na tym wszystko się zakończy.
Okazało się jednak, że byłam w błędzie.
Może to mało odkrywcze, ale czym innym jest nasza chęć, czym innym stan faktyczny.
I właśnie teraz zdałam sobie sprawę, że postanowienie postanowieniem,
ale w moim sercu wciąż panuje bałagan...
A najgorsze jest to, że nie mam pojęcia, jak się go pozbyć...

Próbowałam sobie tłumaczyć...
Ale serce i rozum nie zawsze się zgadzają...

Pytam więc siebie: o co właściwie chodzi?

I nie bardzo potrafię znaleźć na to pytanie odpowiedź...

Sama nie wiem, czego tak na prawdę chcę....

A może czego potrzebuję?

Niby wszystko wróciło do normy, ale czy to tak powinno wyglądać?

Gdzieś w głębi duszy oczekiwałam chyba czegoś choć trochę spektakularnego...

Czegoś, co świadczyłoby o skrusze i chęci naprawy tej relacji...

A jest normalnie...

I nie wiem tylko, czy to ja mam zbyt duże wymagania?

A może "wybaczenie" nie stawia warunków...?
Może nie prosi o jakiekolwiek wynagrodzenie krzywdy?
Może w końcu powinnam cieszyć się tym, co jest?

Szczerze mówiąc bardzo bym chciała...
Tylko co zrobić z tym bałaganem w moim sercu?